مجالس واگویی مجموعا پروژه ی مطالعاتی شخصی بود که به دنبال پژوهشی در باره خودکشی اتفاق افتاد . اساس اصلی دراماتورژی این مجموعه پرونده های خودکشی و قتل های مخطومه ای بود که از طریق منابع  خصوصی به آن ها دسترسی داشتم.سوال بنیادین پژوهش و در پی آن نمایشنامه ها این بود : اگر بنا باشد خودکشی را امکانی قانونی در نظر بگیریم چه کسانی واجدان شرایط خودکشی هستند؟ و اساسا برخود من با این سوال و روایت های منجر به مرگ آدم ها در واقایع حقیقی این نمایشنامه ها را  از یک ایده به یک عصر قابل مطالعه برایم تبدیل کرد . از طرفی الزام “قضاوت گری”  بعد از حذف سوژه اصلی یعنی آن کس که می خواهد خودکشی